Het werk van Christian Rapp appelleert uiterst principieel aan ambachtelijkheid van het architectenberoep en tegelijk stelt het de inhoud van het ontwerpen in meer filosofische termen aan de orde. Precies die schaarse combinatie die momenteel relevant is.

Bij Christian Rapp gaat het juist niet om de tijdgebondenheid van de architectonische opgave, maar om de bruikbaarheid van historische artefacten die opgevat worden als dragers van essentiële eigenschappen.

De jury refereert aan Rapps opstel 'De orde van het gebouw'. Vier criteria worden geciteerd: het gebouw heelt een overduidelijk structurerend concept; het is een absolute 'alien'; het heelt subtiele verwijzingen naar de traditie in hoogst abstracte vorm; en tenslotte: het heelt een op sensibele waarneming berustende, blijkbaar irrationele ingreep ondergaan, die alles weer in twijfel trekt. Deze laatste stelling gaat over de onmogelijkheid om een zuiver concept te realiseren. De afwering van tijdgebondenheid uit zich bij Rapp in scepsis omtrent kortstondige modes in de recente architectuur. ln algemene zin is hij negatief over de mediatisering van het architectenberoep. Hij zegt dat hij de rust wil verdedigen om tot een grondige architectuurovertuiging te komen. Een wankel evenwicht tussen de noodzakelijke introversie en de onontbeerlijke architectonische verplichting om zich met de wereld te verstaan door opdrachten te verwerven en door prijzen te aanvaarden. Het bewustzijn van dit wankel evenwicht kan men beschouwen als de belangrijkste bijdrage tot dusver van Rapp aan het Nederlands architectuurdebat, zegt de jury. De regels waaraan hij zich wijdt, bieden kritisch weerwerk vanaf het domein van de architectuur.