Al vanaf 1947 levert Aldo van Eyck door zijn publicaties en architectuuronderricht een belangrijke bijdrage aan het denken over architectuur in Nederland. Een man met een groot communicatief vermogen, wat ook blijkt uit zijn architectuur. Reden om hem de Rotterdam-Maaskantprijs te geven.

Architectuur is voor Aldo van Eyck één van de belangrijkste middelen waarmee een cultuur zich uitdrukt en kenbaar maakt. Behalve een oplossing van functies en behoeften is architectuur een uitdrukking van de menselijke samenleving. Ze is een contravorm van de individuele en maatschappelijke betrekkingen. Behalve een louter technisch en rationeel product behoort architectuur, stelt Van Eyck, drager van betekenissen te zijn en daar zijn beeldende kracht te beantwoorden aan het verlangen naar communicatie. Architectuur is als taal op te vatten, waardoor zowel het individu als de gemeenschap in hun veelvormig uit te dragen, maar ze ook gestalte geeft in zijn gebouwen.

In zijn pluriforme architectonische productie geeft hij in contravormen antwoord op relatiepatronen zoals die in het programma van eisen zijn vervat. Alle gebouwen van Van Eyck zijn ontworpen met een grote en innige intensiteit. Hij heeft aandacht voor de kleinste en voor de grootste ruimten, en vooral voor de betrekkingen tussen beide. Hij ontwerpt van binnenuit, maakt imaginaire wandelingen van plek tot plek, geeft verslag van zijn ervaringen. Zo onderkent hij in elk probleem, in elk deelaspect van het ontwerp dimensies die aan elkaar tegengesteld zijn.

In zijn eigen ontwerpen leidt dit tot een geduldig afwegen en uitproberen alvorens de juiste verhouding en juiste vorm wordt gevonden. In zijn levensopvatting en in zijn onderwijs leidt deze manier van denken tot het relativeren van vooropgezette zekerheden, tot relativering in het algemeen, tot het legitimeren van de twijfel.

In het kader van de Rotterdam-Maaskantprijs is een publicatie verschenen:

Niet om het even, uitgeverij Van Gennep