Carel Weeber heeft zich in de tweede helft van de twintigste eeuw vol overgave gemengd in de discussies over de architectuur, stedenbouw en planning. Hij heeft dat gedaan vanuit diverse posities: als architect, als docent, als bestuurder en als polemist. In zijn optreden is een duidelijk eigen signatuur te herkennen.

Niet alleen het ontwerp is voor hem van belang. Ook met de wijze waarop en de condities waaronder dat ontwerp tot stand komt, heeft hij zich gedurende zijn gehele loopbaan actief bemoeid. Als geboren polemist schuwt hij de minderheidspositie niet en weet daarbij zijn ideeën op overtuigende wijze voor het voetlicht te brengen. Dankzij deze kwaliteiten is het hem op cruciale momenten gelukt de vaak comfortabele consensus die in de Nederlandse wereld van de architectuur heerst in beweging te krijgen. Weeber’s vermogen tot zelfrelativering, zijn charme en zijn gevoel voor humor hebben in niet geringe mate bijgedragen aan een duidelijke ontvangst van zijn verhaal. Niet alleen onder vakgenoten, maar vooral ook bij het grotere publiek.

Het is veeleer Weebers houding als architect die indruk maakt. Een rode draad door het werk van Weeber is zijn opvatting over hetgeen de architectuur, en daarmee de architect, vermag. Hij richtte zijn pijlen op architecten die in zijn ogen engagement met architectuur verwarden. Vanuit die positie moeten zijn pleidooien tégen de nieuwe truttigheid aan het einde van de jaren ’70, tégen de staatsarchitectuur en vóór het Wilde Wonen eind jaren ’90 worden gezien. Het zijn pleidooien die voortkwamen uit analyses van de woningbouw en de stedenbouw van het moment.