Door zich niet te belasten met maatschappelijke idealen en verouderde denkkaders betreffende ruimtelijke kwaliteit, weet Neutelings de gestelde opgaven vaak zeer onbevangen tegemoet te treden. Hij accepteert de sociale, economische en ruimtelijke grenzen en ontwikkelingen en creëert daarbinnen zijn eigen speelruimte. Hij kent aan architectuur en stedenbouw geen krachten toe die sturend optreden in andere sectoren van de maatschappij.

Op sterk beeldende wijze weet Neutelings analyses en ontwerpen over te dragen aan vakgenoten, leken en opdrachtgevers, vaak met behulp van de directe taal van het stripverhaal. In zijn denkwijze, methodiek en instrumentarium is Neutelings veel dank verschuldigd aan Rem Koolhaas. Waar deze laatste echter name in de kritische opstelling ten opzichte van het functioneren van architectuur en stedenbouw en ten aanzien van het kader waarbinnen dit al dan niet mogelijk is, lijkt Neutelings zich bij de ontwikkelingen neer te leggen. Het gaat hem meer om de beeldtaal, het optimisme en de zakelijke benadering van de modernen en het op visueel prikkelende wijze 'orchestreren van programma's’ binnen grenzen die elders worden gesteld. Door deze afperking van het werkterrein komt hij tot een vrije benaderingswijze, die hem perspectieven biedt op originele oplossingen. Zo stelt hij impliciet de taak van de ontwerpers ter discussie: is de acceptatie van gegeven ontwikkelingen, machtsverhoudingen en ruimtelijke processen een uiting van realisme of van cynisme? Het is, volgens de jury, een van de verdiensten van Neutelings dat hij met zijn werk deze actuele problematiek aan de orde stelt.