Vanstiphout, die een kunsthistorische achtergrond heeft, overschrijdt de geijkte grenzen van zijn discipline, beperkt zich niet tot de kritiek of architectuurhistorische studie, maar intervenieert waar mogelijk en het liefst in een stadium dat er nog iets te kiezen valt. Als type zet hij de querulant of de onberekenbare cynicus met verve in om verwachtingspatronen te ontregelen en visies onderuit te halen.

De kwaliteit van het gebodene mag dan verschillen - splijtende analyses worden afgewisseld met onvervalst geschmier en soms ook wordt er stevig misgemept - het belang van deze aanpak staat buiten kijf. Vanstiphout weet zich met zijn kompanen spreekbuis van een nieuwe generatie architecten en critici die wars is van instituties en gevestigde reputaties (maar zeker niet van geheime liefdes). Natuurlijk ontkomt ook hij niet aan de klassieke figuur van de ‘vadermoord’ maar de verve en effectiviteit waarmee hij zijn reuzen te lijf gaat, getuigt van oorspronkelijkheid en een onafhankelijke geest.

In zijn geschriften - boeken, publicaties - en in lezingen geeft Vanstiphout blijk van een kwajongensachtige onbevangenheid, die verwachtingen wekt voor de toekomst.

In de gezamenlijkheid van Crimson komt hij met een eigenzinnige visie op stromingen in de stedenbouw en architectuur. Met exposities in museum Boymans Van Beuningen en in de culturele hoofdstad Porto geeft hij, opnieuw in Crimson-verband, aan wat de essentie van de Nederlandse architectuur van dit moment is: hij is nauw verbonden met de tijdgeest, Iaat zich niet goed in een vakje plaatsen, hij schakelt moeiteloos over van de ene naar de andere discipline en verbreedt daarmee het vak van architectuur en architectuurkritiek.

Met de onderscheiding van Vanstiphout - en in het verlengde daarvan het werk van Crimson - wil de jury aangeven dat er een stroming op gang is gekomen in de Nederlandse cultuur die geleidelijk aan gewicht in de schaal legt. Hij vertegenwoordigt, zou je kunnen zeggen, een nieuw genre.